social media, een rare kronkel
Deel 1
Na een poging tot een interessante babbel (over Louis Vuitton-handtassen kon ik helaas niet meepraten, maar ik deed mijn best om interesse te tonen ook al werd het wat wollig in mijn hoofd) gaat het gesprek over op social media.
Ik verklaar dat ik fan ben. Ze kijkt verschrikt. “Heb jij daar tijd voor?” “Tijd” spreekt ze uit met een hele lange ij-klank. Om de nadruk te leggen op het feit dat “tijd” iets is dat lang duurt.
Ze snuift even en trekt een grimas. “Goh, ik heb zo veel te doen. Ik zou niet weten wanneer ik mij met zo’n dingen zou moeten bezig houden.” Ze pauzeert even en aarzelt. “Trouwens, ik hou meer van échte contacten, in het échte leven bedoel ik, alez jeweetwel, fees-toe-fees, niet zo oppervlakkig, alez, ik bedoel daar niets mee hoor, maar het IS toch wel een beetje kunstmatig vind je niet?”
Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik hierop hoor te reageren.
“Euh ja, goed dat je me hierop aanspreekt, ik heb zeeën van tijd (uitgesproken met een hele lange eee-klank, om de nadruk te leggen op het feit dat ik echt geen zak te doen heb), ja eigenlijk heb ik een leeg leven. Nog leger dan een vat bier na een Chrysostomosviering. Nu je het zegt, eigenlijk heb ik zo’n leeg leven, dat ik, om toch iéts mee te maken, om toch é-nig-zins het gevoel te hebben dat ik ér-gens deel van uitmaak, ik op social media zit. Jaja, twitter, instagram, linkedin, facebook, noem maar op. De hele rits. Om toch maar dat ellendige lege leven te vullen. Tja, en nu je het zegt, moet ik toegeven dat ik eigenlijk ook geen enkele vriend heb. Ja, ik weet het. Het is erg. Problemen met sociaal contact zie je. Ja, écht sociaal contact. Ik bevries als iemand in het echt, irl zoals wij zeggen, mij aanspreekt. Dus ja, wat wil je. Geen vrienden, laat staan liefde. Dààrom ben ik dus bezig met social media. Voor de vriendschap. En voor liefde. Ja dat ook. Al is het kunstmatig. en god ja, oppervlakkig. En nep. Zo nep als een #animeermeisjehaarborsten. Je hebt helemaal gelijk. Zie, ik spreek al met een hashtag voor mijn woorden. Hoe #ziek is dat.”
Deel 2
Ja, ik ben fan.
Waarom? Drie redenen:
1) Omdat ik hou van ontwikkeling & innovatie
Veranderingen…, mensen vinden het over het algemeen moeilijk. Ik herinner me bij de overgang naar de GSM, dat er mensen fanatiek weigerden om mee te gaan. Anyway, ik heb dat dus niet. Jeuj, denk ik meestal. Ik hou van verandering, ontwikkeling. Dat dit niet allemaal positief en fluffyroze is, dat weet ik best. Maar dan denk ik: het is zoals het is. Vernieuwen, verbeteren, het zit zo vastgebakken in de mens… de tijd kan je niet terugdraaien. Ik spring er dus maar mee op. Twitter vond ik lang maar niets. Maar, in plaats van te oordelen besloot ik goed te kijken en te leren. Dat brengt mij op punt 2:
2) Ik leer meer & vind het fijn om te delen / verbinding
Doordat het de bedoeling is dat je op twitter iets post waar de ander (je “volgers” iets aan hebben), denk je wel eens 2 seconden na vooraleer je schrijft: “ben net wakker, ga nu ontbijten”. Who the fuck gives a shit? Om die denkslag te maken en te posten waar ik wél van denk dat interessant voor de ander zou kunnen zijn, merk ik dat ik veel meer lees. Ik sta vaker stil bij onderwerpen die mij op zich wel enorm interesseren maar waarvoor ik de tijd gewoon niet nam om er artikels/nieuws rond bij te houden (zoals hersenonderzoek). Omdat ik het “voor anderen” doe heb ik geen schuldgevoel, whatever… het is een gekke kronkel I know, maar het helpt me dus wel om meer te weten te komen én ik vind het tegelijkertijd enorm fijn om te delen en om direkte & indirekte contacten te leggen. Dat brengt mij op puntje 3:
3) Ik word er rustig van.
Dat verbaast vele mensen. “Ik word juist tureluut van de druk dat je erop moét zijn, en alles moét bijhouden.” Zelf heb ik niet het idee dat ik iets moét. Ik vind het gewoon leuk. Instagram bijvoorbeeld, nog niet zo lang geleden ontdekt. Mensen van allerlei slag en leeftijden posten foto’s; ik zie levens voorbijgaan van in Bangkok, Zweden, Rio, … en dat ontroert me. Het zijn enkel beelden, beelden die mensen mooi of treffend vinden, deeltjes uit dagen, details die, uit de ratrace gelicht, onverwacht mooi blijken te zijn. Het zorgt voor een andere manier van kijken. Ik stop mijn wagen en stap uit. Ik ga bij de zwanen zitten. Neem er een foto van. Neem het meer in mij op. Anders had ik voorbijgereden, stoppen? Waarvoor? Opdat mensen mij als een lunatic zouden aanstaren? Het is een rare kronkel, I know, maar het is zo. Dat anderen een moment ademhalen bij de aanblik van die zwaan, in hun drukke levens, zoals ik een moment ademhaal of lach bij de aanblik van een dier (als dierenliefhebber zit je op Instagram natuurlijk goed), dat is delen op een heel pure, leuke en niet-complexe manier. Het leven is al complex genoeg.
Verder is er facebook (oude schoolvriendinnen of ex-collega’s die ik niet meer allemaal kan live zien (daar ontbreekt (priori)tijd voor), en toch mee in contact kan blijven, dat maakt me blij. Simpel blij. Noem me naïef. :-)
Ik ben dagdagelijks bezig met mensen, en hun ontwikkeling. Zeker als het groepen betreft is dit héééél intens en energievretend. Tijdens drukke periodes is social media voor mij ook een manier om mij op elegante wijze tijdens pauzes, even af te sluiten om wat energie op te laden. Vroeger deed ik dat met een krant. Maar dan gebeurde het dat mensen bij mij kwamen meelezen, of over sommige artikels begonnen. Als ik op mijn gsm wat ga staren, dan nemen mensen even afstand. Ik neem dus afstand door in verbinding te gaan met anderen, gekke kronkel I know. Gek en näïef. :-)
Dus ik ben fan van social media, om de simpele reden dat ik er blij en rustig van word. Sommigen worden blij en rustig van Louis Vuitton handtassen, en kijk, daar heb ik nu eens niets mee.
;-)
