Lef²
Twexperiment 2: Blog van Lesley Arens (“Vechten met de Regen”) meets Blog van Triangis. Dank aan straffe madam Lesley Arens voor het “co-constructief intuïtief schrijven”.
Het is niet mogelijk om niet te glimlachen als je onder een bloesemboom gaat staan. Probeer het maar eens…
Het idee alleen al – het beeld van mezelf onder die bloesemboom – tovert een instant-glimlach op mijn gezicht…Omdat die bloesemboom volgens mij in werkelijkheid nooit zo mooi kan zijn als hoe hij eruit ziet in mijn hoofd, probeer ik het toch liever niet… Durf ik het niet…
Want is het niet zo dat verbeelding altijd mooier is dan de reële beleving? Is het niet zo dat verlangen altijd dieper gaat dan de bevrediging? Of is het net de uitdaging om te leven in het hier en het nu, te beleven wat er is. En te durven doen wat je verlangt… En daar met volle teugen van te genieten…
Het meervoud van lef is leven!
Leven gaat gepaard met risico’s durven nemen, doen waar je eigenlijk stiekem een beetje bang voor bent.
Ik nader de bloesemboom.
In een drukke straat. Ik vertraag. Een man kijkt zuur terwijl hij in zijn smartphone praat. Een vrouw op hoge hakken stapt me voorbij met nijdige pasjes. Ik blijf staan op 3 meter van de boom.
Ik vraag me af wat voor boom het is. Een appelboom? Een kersenboom? Ach, wat maakt het uit. Een naam is maar een naam. De bloesems zijn prachtig, adembenemend zelfs.
Ondertussen hinder ik de stroom van mensen. Ik voel een stomp tegen mijn schouder, een jonge kerel mompelt iets naar me.
De mensen hebben haast.
Wat een contrast met de boom die daar “maar” staat.
Ik hou mijn adem in, terwijl ik onder de boom ga staan en door de bloesems heen naar de blauwe lucht kijk.
Ik voel de blikken: “Wat een gekkin!”
En ik glimlach.
Oh ja.
