Kin-da-ka
Een paar seconden vooraleer we aan 204 km/u in 4 seconden werden afgeschoten in de hoogste rollercoaster ter wereld (USA, New York) galmde door de boxen: “closing your eyes won’t make it go away!”.
En ook al wist ik, rationeel, dat alles ok is, dat het veilig is… toch gieren de zenuwen door mijn lijf.
Dat flitst pingponggewijs door mijn hoofd als ik Bifidus zie “jagen” op de poetsbox.
Bifidus is een pony, 2 jaar en amper 95 centimeter hoog, maar met een ego van 3 meter op 3.
Onbevreesd, onafhankelijk, en nogal euh …invasief. J
En hij heeft zo van die rare gewoontes.
Keer op keer tracht hij bijvoorbeeld een aanval te doen op de poetsbox; een plastiek bak waar het poetsgerief in zit (roskam, borstels, …). Hij stampt de box open met zijn voorbenen, haalt er alles uit, en vindt het blijkbaar heerlijk om al het gerief te verspreiden over de wei.
Ik waarschuw Bifidus en jaag hem weg. Zijn drang is echter zo sterk, dat hij het niet kan laten, keer op keer, … ik draai mijn rug … en daar is ie weer. Hij krijgt een tik, wordt gestraft, maar de drang is sterker. Met in zijn blik een waanzinnigheid die tegelijkertijd hilarisch als angstaanjagend is. Over hoe een bepaalde “irrationele” drang sterker is dan wat dan ook… negeren helpt niet, wegduwen helpt niet… het komt terug en neemt het hele wezen over.
Wat is dat toch ? Angst, een instinctieve drang, een dwingende gewoonte… het kan zo overweldigend zijn.
Je krijgt een tik, of je geeft jezelf een tik, en toch doe je het weer … herken je dat ?
