Doe maar gewoon
Doodgewonigheid
Dirk De Wachter sprak het uit met een liefdevolle ondertoon. Alsook “paradox” & vele malen : “En toch“.
Er was Nuance en een beetje Stilte tussen vraag en antwoord die avond in Leuven. Het decor, waartussen de psychiater zijn nieuwe boek kwam voorstellen, kon je niet echt doodgewoon noemen. ( “Ik heb nog nooit tussen zoveel vrouwentongen gezeten” grapte hij.) Maar wellicht zijn vrouwentongen oftewel sanseveria’s topvoorbeelden van gewonigheid. Anyway, het was een mooie en pure avond waar ook de gasten Ruth Joos, Rick De Leeuw, Eva De Roovere en Selah Sue hun bijzondere zelve mochten zijn.
“Liefde, een onmogenlijk verlangen” is, net als de bestseller “”Borderline Times, een pleidooi voor het doorprikken van de maakbaarheidsgedachte. Weersta de geluksdruk, verwacht niet te veel van het leven en van de liefde. Anders moet je naar de verdrietdokter en die weet het ook niet.
Ik citeer: “Het leven is onvolmaakt, en vaak is het heel gewoon. Als liefde dàt overleeft , kan zij het gewone opnieuw bijzonder maken.” En ook: “Waarom koesteren we het ongeluk en het verdriet niet wat meer?”
De moderne mens hoeft niet meer te jagen op mammoeten, dus jagen we maar op geluk, genot, geld en kicks. Het leven zoals het is, is niet genoeg. “Ik ben verdeeld tussen de angst dat alles verandert en de angst dat alles voor de rest van mijn leven doorgaat op dezelfde manier.” mijmert Linda (het hoofdpersonage uit de nieuwe Paolo Coelho), vlak voordat ze de stap zet naar overspel. “Wanneer het avond wordt en niemand kijkt word ik panisch om alles: het leven, de liefde en het ontbreken daarvan, het gegeven dat alles wat nieuw is tot gewoonte wordt.”
Gewoon content zijn met de kleine dingen. Ongelofelijk eigenlijk dat mensen daar boeken over moeten schrijven om ons daarop te wijzen. Dieren doen het elke dag. Ze hebben dan ook geen zelfbewustzijn die hun bleke breinen geselt met verwachtingen en angsten over verleden en toekomst.
Daar denk ik aan terwijl ik in de lift sta, op weg naar de parking naar waar (ik weet niet meer waar) ik mijn wagen nu weer heb achtergelaten. Een koppel van rond de zestig stapt in. De vrouw praat luidop, eerst tegen haar man, die ostentatief niét luistert. Ze richt dan maar het woord tot mij. “Het is toch waar, dat klopt toch niet! We zijn amper 10 minuten binnen in de winkel geweest, en toch moeten wij 1 euro 40 betalen. Dat zou niet mogen, alez zeg nu zelf!” Met wijdopengesperde ogen zoekt ze bevestiging bij mij. Het ontroert me dat ze 1 euro 40 zegt. Het moet juist zijn. Het is niet anderhalve euro, neenee. Het is 1 euro 40. Het onderstreept de ernst en waarheid van haar woorden. Mijn schaapachtige glimlach is echter niet wat ze wil. Ze blijft me aankijken, dwingender nu. Tja, wat zou een mens daarop kunnen zeggen. ‘Mens, zeur niet zo’. zou een mogelijkheid zijn, maar ik zwijg. De liftdeuren glijden open. De vrouw begint opnieuw te ratelen. ‘Dat het toch niet klopt en het niet zou mogen en waar gaat dat naartoe, dat gaat niet stoppen met al die geldafklopperij, ah nee ge gaat dat zien, straks zullen we moeten betalen als we in openlucht een scheet laten, jaja, zover zal dat gaan ge gaat dat zien.’ De man legt een arm om haar schouder, knikt kort naar mij, wendt zich opnieuw tot zijn vrouw en zegt zachtjes: ‘Kom manneke, stopt nu maar met zagen.’ Zwijgend lopen ze naar hun wagen. Zij helpt hem met het zoeken van zijn sleutels. ‘Ik zei het nog, steekt ze niet in uwe jas. Geeft ze aan mij. Ah, hier zijn ze. Het is al in orde zie. Het is al in orde. Kom, we gaan. Het is in orde. Kom.
Misschien is het dat, en niet meer dan dàt. De duurzame liefde.
Dirk De Wachter: Liefde, een onmogelijk verlangen? – Lannoo Campus – ISBN 9789401421331
Paulo Coelho – Overspel – De Arbeiderspers – 9789029589697/NUR302
Schilderij: René Magritte, Les Amants, 1928
